W Dolomitach jest sporo szczytów, których wysokość przekracza 3000 metrów. Zazwyczaj przychodzą na myśl słynne kolosy: Marmolada, masyw Tofane, Antelao, Pelmo, Sassolungo, Cristallo, Sorapis, Civetta, Tosa czy Cima Brenta. Przy czym wystarczy przestudiować mapę, by odkryć, że liczba dolomickich wierzchołków sięgających powyżej 3000 metrów przekracza 100.

Przewodnik zawiera opisy dróg na 86 głównych szczytów, jeśli jednak doliczyć informacje o wejściach na niektóre boczne wierzchołki, można w nim znaleźć aż 113 propozycji tras. Dolomickie trzytysięczniki są podzielone, patrząc od zachodu na wschód, na 16 grup górskich: Dolomiti Brenta, Catinaccio, Sassolungo, Odle-Puez, Sella, Tofane, Sasso Croce – Lavarella – Fanes, Dolomiti di Braies, Dolomity Seksteńskie i Auronzo, Cristallo, Sorapis, Antelao, Pelmo, Marmolada i Pale di San Martino.

Rejony Cortiny d’Ampezzo, zarówno ze względu na relatywnie wygodny dojazd, jak i ich magnetyzm, należą do moich ulubionych miejsc. Straciłem już rachubę, ile podeszew butów zużyłem, wędrując po Dolomitach. A jednak zdumienie, jakie wzbudzają we mnie te góry, nigdy nie słabnie, jak gdyby owe znane mi już sylwetki mogły cyklicznie generować nową ciekawość i energię do działania. Przewodnik powstawał z takim założeniem, że będzie narzędziem dostępnym dla wszystkich, podobnie jak proponowane trasy. Zatem mój wybór, który tu przedstawiam, w zasadzie nie obejmuje dróg ubezpieczonych, ferrat i tras szczególnie wymagających, za to dostarcza pomysłów na całodzienne wycieczki o średnim i niskim stopniu trudności, z uwzględnieniem potrzeb rodzin z dziećmi.

Denis Perilli

Trzydzieści lat temu pod lawiną na przełęczy Lho La ginie pięciu Polaków - uczestników wyprawy na Mount Everest. To wydarzenie do dzisiaj nazywane jest największą tragedią polskiego himalaizmu.

Wśród przysypanych był Mirosław "Falco" Dąsal, przez kolegów wspominany nie tylko jako profesjonalny himalaista, ale też niezawodny partner i człowiek pełen energii, który w góry nie wychodził bez magnetofonu i nagrań swoich ulubionych wykonawców.

"Falco" nie tylko kochał góry, ale także potrafił o nich pięknie mówić i pisać, zarażając swoją alpinistyczną pasją kolejne pokolenie. Podczas swojej ostatniej wyprawy przeczuwał, że może stać się ona jego pożegnaniem z górami i ze światem: